Lenny Kuhr bracht de vele bezoekers in de Grote Kerk in Loenen in vervoering, tijdens haar persoonlijke, intieme optreden op zaterdag 7 oktober.
Vooraf was ik vooral benieuwd hoe de stem van Lenny Kuhr de tand des tijds had doorstaan, ze staat immers al meer dan vijftig jaar op de planken. Vanaf de eerste klanken geeft ze zelf onomwonden het antwoord: haar stem heeft nog niets aan kracht ingeboet. Oké, de fraaie vibrato bovenin haar stem is iets afgevlakt, maar verder klinkt ze nog even energiek en warm als toen we tijdens het Eurovisie Songfestival in 1969 kennis met haar maakten.
Persoonlijk en intiem
Kuhr voorzag vrijwel al haar nummers van een korte introductie. Dat maakte haar optreden persoonlijk en soms bijna intiem, waarbij je bijkans vergat dat je in zo’n immense ruimte zat. Het publiek in de goed gevulde Grote Kerk hing aan haar lippen, de fraaie, in wisselende kleuren verlichte raampartijen achter de zangeres en haar begeleiders zorgden voor een bijna feeërieke sfeer.
Na het klein gezongen Je Hoeft Me Niet Te Vragen, met een mooie intro op akoestische gitaar van Freek Dicke, geeft ze aan dat het maf is om hier te zijn, dat leven met passie de rode draad in haar leven is en dat ze dit iedereen toewenst. Tijdens Met De Minste Weerstand, van haar laatste cd uit 2022, zonder poespas “Lenny Kuhr” getiteld, doet toetsenist Frans de Berg van zich spreken met een aardige keyboardsolo. Het begeleidende duo kwijt zich met verve van zijn taak, niet opvallend, wel nadrukkelijk aanwezig. Jammer dat het gitaarspel van Dicke af en toe een beetje in de akoestiek van de kerk verdwijnt. Elke Vierveijzer (winnares van de Poelifinario) schreef de tekst voor Het Komt Zoals Het Komt. Voor het eerst horen we de karakteristieke flinke uithalen van Kuhr. Zes weken geleden liep ze bij een val een schouderbreuk op, dat haar belette gitaar te spelen. Voor het vrolijke, passievolle Jonathan hing ze de gitaar toch weer om. Het kan bijna niet anders of je krijgt zelf weemoedige gevoelens als je naar Heimwee luistert. De begeleiding is fraai tijdens deze, vol emotie gezongen, zoektocht naar mogelijk iets groots, naar de ziel.
Bekende tekstschrijvers
Lenny Kuhr maakt graag gebruik van andermans teksten. Spinvis schreef het autobiografische In Mijn Boek, dat de zangeres in haar huid is gekropen. Hierin kan ze er uit volle borst jalalala uitgooien. Stef Bos is verantwoordelijk voor de tekst van Nog Steeds Een Troubadour, dat een fraaie melodie heeft. De zanger heeft in dit nummer naar de zanger gekeken, memoreert Kuhr. Een boswandeling met genoemde Elke benadrukte de stilte van de coronatijd en leverde volgens Kuhr een intens gesprek op zoals je zelden in je leven meemaakt. Vierveijzer vertaalde dit in deze tekst:
“Ik ben met lege handen gekomen, geen houvast, geen richting , geen spijt. Geen grote gedachten of dromen, alleen maar ruimte en tijd, alleen maar ruimte en tijd.”
Kuhr bracht in 1997 “Sterren in de Nacht” uit, een cd vol met werk van Schubert, de teksten vertaald door Herman Pieter de Boer. Ze zingt hiervan Meditatie, een mooi, klein melancholisch lied met subtiele pianobegeleiding. Het contrast is groot met Jij Ja, dat vrolijkheid en ballorigheid ademt, met juist wat dwars pianospel.
(Nog steeds) De Troubadour
Het autobiografische Sara is het slot van dit gedenkwaardige optreden, waarna het onvermijdelijke De Troubadour als toegift volgt. De hele zaal zingt mee met lalalalalalalailala en de staande ovatie die volgt is volkomen terecht. Lenny Kuhr is zélf de troubadour, nog steeds, de ongekroonde koningin van het Nederlandstalige chanson en zij laat met haar persoonlijke liedjes een diepe indruk achter.
Fred Nieuwesteeg
Foto’s Monique Molenaar
