Interview met Peter van Yperen, 17 november 2023
Peter van Yperen heeft zijn camino naar Santiago de Compostella volbracht. Hij dacht bezig te gaan met vragen over zijn toekomst met Parkinson, maar kwam met hele andere antwoorden thuis. De sleutelwoorden tijdens zijn tocht waren bewondering, naar elkaar omzien, vriendschap, bewustwording, gevoel en emotie.
“Daar sta je dan, in de mist met 8,5 kilo op je rug. Het voelt gek om de eerste stappen te zetten, je weet niet waar je aan begint.” Peter deelt in het tweede interview dat ik met hem had opnieuw openhartig zijn ervaringen. Hij wandelde meer dan 900 kilometer en deed hier 37 dagen over, met slechts twee rustdagen. De eerste week liep hij een minder populaire route en kwam hij onderweg slechts acht personen tegen. Het berglandschap waar hij doorheen liep was wel schitterend. Hij vond een keer een onderkomen, een albergue, waarvoor hij eerst nog twee kilometer moest klimmen, naar een dorpje met zes huizen. “Het is zo authentiek als maar kan, iemand kookt en je betaalt wat je kwijt kunt. Met een biertje geniet je van een schitterend uitzicht.”
Bewondering
Peter geeft aan dat er maar weinig mensen zijn die zo’n enorm eind voor z’n lol loopt. Vaak is er een reden waarom iemand de route loopt. De camino is een laagdrempelig podium om dingen te delen. Je komt continue mensen tegen, je maakt snel verbinding en er ontstaan vriendschappen. Als je met z’n vieren verkeerd loopt kan er geen sprake zijn van boosheid. Je ondersteunt elkaar juist. Je loopt vaak alleen, maar komt dezelfde mensen regelmatig tegen, bij een kop koffie of in een albergue, soms ook pas weken later. Peter formuleert voor het omgaan met elkaar de volgende sleutelwoorden: bewondering voor elkaar, naar elkaar omzien, geen verplichtingen stellen, maar wel mogen.
Hij liep alleen, maar ook met een goede vriend, schoonzus en zijn geliefde. Dat leidde tot intense gesprekken en verdieping van de relaties en dit ervoer Peter als heel waardevol. Toch was het goed dat zij na 2,5 week weer naar huis gingen. Dan vervolgde hij zijn weg alleen en maakte snel weer nieuwe vrienden. Want vriendschap maakt ook de camino.
Stempels, donaties en blog
Peter laat zijn volle stempelkaart zien, na iedere etappe krijg je ergens een stempel, en een certificaat ten teken dat hij de camino voltooid heeft. Hij heeft positieve reacties gekregen op het eerste artikel in LoenensNieuws, dat heeft ook veel donaties opgeleverd. In totaal is een kleine € 6000 gedoneerd voor de Parkinsonvereniging. Die zetten hun geld in voor bijvoorbeeld onderzoek, ondersteuning van gezinnen, faciliteren van een netwerk zorgpersoneel met kennis van hoe met Parkinson om te gaan en informatievoorziening. Hij heeft er moed op dat onderzoek uiteindelijk tot een mogelijke genezing van deze ziekte kan leiden. Hij is blij dat hij hieraan met zijn actie een beetje bij te kunnen dragen.
Positieve reacties kreeg hij ook over zijn blog, dat is gelardeerd met honderden prachtige foto’s. Zijn openhartigheid heeft mensen ontroerd, wat Peter als een compliment beschouwt. Het blog is nog altijd te lezen op www.caminotegenparkinson.nl.
Vriendschappen, ongemakken
Met het lopen door prachtige landschappen en oude stadjes heeft Peter veel vriendschappen opgedaan. “Ik kan op ieder continent wel ergens logeren. Je laat mensen los, maar je vergeet ze niet. Je deelt met medelopers dingen waarover je niet met anderen praat, het gaat over wezenlijke zaken.
Het lopen ging prima, maar niet helemaal vanzelf. Hij kreeg last van een teen, en in de laatste week begon ook de Parkinson op te spelen. Peter: “Het had ook anders kunnen gaan. Een misstap zit immers in een klein hoekje. Maar als je fysiek sterk genoeg bent en met voldoende wilskracht kan iedereen de camino volbrengen. Vooraf een paar keer oefenen met afstanden van 30 kilometer met een zware rugzak is wel aan te bevelen!”
Blijven lopen en een nieuw project
Peter zegt te zullen blijven lopen, want bewegen is cruciaal voor mensen met deze ziekte en Peter heeft al een volgend project op het oog. Hij wil trainer worden voor mensen met Parkinson die willen (kick)boksen. Bij de cursus hiervoor laat men mensen die zelf Parkinson hebben in principe niet toe, maar daar laat Peter zich niet door tegenhouden.
Wat de camino écht heeft gebracht
“Ik ging erheen met vragen over mijn onzekere toekomst met Parkinson. Achteraf bleek ik om een heel andere reden te lopen. Ik kwam erachter dat ik gevoel en emotie heb gemist, dat ik mezelf groot heb gehouden terwijl dat helemaal niet hoeft. Dat heeft me tegengehouden in mijn eigen ontwikkeling. Tijdens de camino heb ik dat teruggevonden door alleen te zijn, nieuwe vriendschappen te maken en door met de naasten om me heen de verdieping op te zoeken. Naast de mooie omgeving, de ontmoetingen, de mee- en tegenvallers en rekenmomentjes, heb ik mijn gevoel weer gevonden. En dat allemaal in die vijf weken. Ik gun het iedereen een keer afstand te kunnen nemen van de dagelijkse bezigheden en nieuwe ideeën en inzichten op te doen. Sociale omgang is belangrijk, erkenning krijgen maar dat ook anderen geven, dat geeft zo’n levensvreugde dat het goed is om daar even bij stil te staan, tussen alle dagelijkse dingen door. Als je later terugkijkt op je leven dan zie je wat echt belangrijk is geweest: vriendschappen en liefdes, die geven inhoud aan je leven!”
Ik ben er even stil van. Ik bedank Peter voor zijn prachtige reisverslag, zijn openhartigheid en de levenswijsheid die hij heeft gedeeld.
Fred Nieuwesteeg
